På kønten av Lofoten

Kvelden før 1. mai ble Prestengbrygga i Kabelvåg ilagt nok et besøk. Det begynte med godt, gammeldags molovors med pinnebrød, bål og god stemning. Før maikulden slo inn et par timer før kalenderern tilsa det og jaget oss inn i det røde huset på kaikanten. De fleste fikk nok likevel fort i seg varmen igjen, for det var få som tok turen ut på dænsegølvet. Imidlertid gjorde det ikke så mye, da dette faktisk gjorde det mulig med konversasjon i moderat stemmeleie. En sjelden erfaring… Under disse forholdene kom samtalen til å omhandle morgendagens turmål, Oskar og Odd André hadde begge lyst til å sjekke ut et fjell der det etter sigende skulle være en renne. Hammeren slo og turmålet var vedtatt.

Dagen etter satt vi i bilen og fikk etterhvert tatt fjellet nærmere i øyesyn, men hvor var renna? Vi så en renne som kanskje var kjørbar, men kun et par meter bred og ingenting å satse på den dagen. I tillegg til en mulig renneformasjon som så ut til å ende i en steil fjellvegg. Kikkerten ble anvendt i håp om at den skulle avdekke noen gjemte godsaker i skodda, men den gang ei. Halv-local Oskar brukte ett hjelpemiddel og ringte en venn, det ga resultater og snart befant vi oss i ei fin renne på tur oppover. Renna var ikke så bratt, men bydde på god shogg.

Over renna fikk vi en 10-minutters Lofoten whiteout, men vi forsto hvor vi skulle og når været letta på toppen åpenbarte det seg en utsikt som gav instant lykkefølelse! Nedfarten var av høy klasse, med tørr lett shogg i jevn bratthet nedover henget fra toppen. Odd kjørte først satte standarden i toppdroppet. Bendik fulgte og la estetiske telemarksvinger, som får selv de mest fastspikra hælene i landet til å rykke litt.

Etterhvert hadde også fotografen spendt på seg kamera og kom svingende ned fjellsiden, akkompangnert av selvlagde gledesbrøl. Splitboarderen Oskar drog på med fart og fikk spraya oss med to planker, bare for å fastslå hvem som hadde swag i fjellet.

Føret i renna var også meget bra og suget vi hadde erfart dagen før var fraværende. Fette nais nok en gang!

Dagens toppturgutar: Odd André Morken, Bendik Cheetham Overrrein, Oskar Nordin og Ørjan Kongsvik Aall

Klisje alert: I’ll be back, Lofoten!

Higravtind og Geitgaljen

I heile fjor hadde Odd sikla på Higravtind, som er ein tur som krev trygge forhold. No var tida komen for å bestiga Lofotens høgaste fjell. Mannskapet bestod av turleiar Odd André, den canadiske pudderkongen Bendik (http://paaskiicanada.blogg.no/) og Ørjan på slep som fotograf.

Linja frå toppen, markert renne.

Med ein gong me skimta fjellet i det fjerne, vart linjevalg heftig diskutert. Linjas nedre del gjekk i eit elvefar som hadde akumulert ein del is i løpet av vinteren. På grunnlag av erfaringar frå dei foregåande dagane, fann me ut at lyngen var eit godt alternativ på veg opp. Nedover, deriomot, var framleis snø å foretrekke . Og me såg at ein kunne halda seg på det kvite elementet nesten samanhengjande heile vegen ned.

Den gode stemninga fekk ein liten knekk etter berre hundre høgdemeter gjennom tungt kratt. Eine spenna på Odd sin randostøvel poppa. Heldigvis ordnar ein handy-man som Odd slikt på berre 10 minutt… Som han seier sjølv: ”Alt går med vold og vaselin” . Stemninga vart endå betre då den garva pudderhunden Bendik, som nett hadde fullført ein 4 månads sesong i dei Canadiske skogar, konstaterte at soltina skare kom til å gi ei god nedkøyring. Ekte soul skier!

Oppi sida, etter ein del klyving, var det klart for å ta på stegjern. Under den lille pausa, såg  Bendik sitt snitt å ta ein ”fri baijs”. I denne samanhengen vil me åtvara om stor ”skredfare” i over 30 grader. Heile episoda vart fanga på tape, og det er fare for ein leak til internett. Gled deg ; – )

Utrusta med stegjern og isøks tok me fatt på dei siste parhundre høgdemeterane. Snøen vart betre, dess fleire høgdemeter me tilbakela. Samstundes observerte me at det vart brattare og brattare.

Turen enda opp i utsikt over heile Lofoten og deretter litt off summit skiing. (NB: Vi nådde ikkje hovudtoppen, da vi ikkje hadde med tau. For å nå hovudtoppen som er eit par meter høgare enn fortoppen lyt ein kryssa eit skikkeleg øksehogg av ei kløft.) Flotte svingar og praktfulle dropp er å rekna med når talentfulle X-LFHSarar (tildegare elevar ved Lofoten Folkehøgskole) er på tur. På vår nedfart fekk skia våre både smaka god og dårleg snø. Det botna seg på botn då Odd sine ski fekk ein stor stein i kjeften. Turen vart avslutta med simultan jublel hjå oss og ein forbipasserande bil. Dei tuta og synte tommel opp : – )

Dei streikar på Svolvær lufthavn, men Odd flyg likevel

Neste dag gjekk turen til nabotoppen, Geitgallien. Av og til er det ikkje snøen, vêret, eller nedkøyringa som er det viktige, men heller dei du går turen saman med. Me var ein god gjeng X-LFHSarar  som starta turen opp Lilandsdalen. Bendik, Oskar, Eirik, Aleks, Odd og Ørjan.

Til tross for eit til tider tungt vær var stemninga god som gull. Minner vart delt, skit vart snakka og planar lagt. Me snudde i skaret før toppen og føret i nedre delar av nedkøyringa var tungt og sugande, men likevel er denne turen ein av dei trivelegaste i år!

The Geitgallien crew!

Higravtinden

Spring ice, soon to be spring water

Higravstind 1146 moh Linja frå toppen, markert renne.

Geitgallien

Den beste sikta, rett før whiteouten

Lang rekke, god stemning!

Ensom i skodda

Splitboarders are welcome!

Stoka forsamling

Vistnok den kjekkeste stippen…

Trangt, vått og godt i Lofoten!

Lofoten er smekkfull av renner, når ein køyrer rundt omkring ser ein nye spanande renneformasjonar heile tida. Håkon, som gjekk på LFHS i fjor og er stipendiat i år hadde spotta ei fin renne på Vestvågøy, som vi måtte sjekke ut.

Stippelinja

Vi labba oppover i lyngen, ved sidan av rastunga som gjekk nedover lia. Etterkvart kom vi opp i renna og fann ut at shoggen var type slush og alt var på G. Da vi kom til toppen byrja det i god Lofotenstil å hagle og sikta vart litt verre. Vi venta i 20 min på bedre vêr, men det kom ikkje. Turen ned var nydelig, med bratt køyring i god vårslush. Renna ned fra Limstrandtinden vart døypt Stippelinja. Super start på Lofoten-turen!

Stippelinja

Etter middag køyrte Bendik, Ørjan og Odd André ut mot Kalle, for å køyre fjorårets freeride face. Det var ein dårleg call, sidan det hadde frose på eit tynt lag på toppen av den råtne shoggen. Vi kom oss både opp og ned, men det gav ikkje så mykje glede som dagens første tur.

 

Mykje lyng

Laurdagskveldar er ein forplikta til å besøke Prestengbrygga, noko som vart gjort ettertrykkeleg. Dette bidrog i sin tur til ein sein start på søndag, utan store mål, men vi håpa på ei renne. Det fekk vi, men den var litt alternativ med mykje lyng og lite shogg. Renna var grei og hadde overaskande bra føre i toppen. Alt i alt, ein grei dagen derpå-tur. Dagens verkelege høgdepunkt kom om kvelden; BADSTUGU!

Mykje lyng

Jotunheimen

LEIRDALEN – PÅSKE DEL 2

Etter mange (les: 1) late dagar i Leikanger, var Toppturgutane sine gnagsår klare for fleire dagar i sveitte skistøvlar. Planen var spikra og teipa saman i Trondheim av personar med tur-abstinensar, alle solskinsdagar skulle  nyttast. Bilane vart fullstappa og kompasskursen sett mot Leirdalen i Jotunheimen. I Lom hadde vi den godt planlagde provianteringa, vi tok med mat nok til nok dagar i fjellet…  Seint om kvelden var siste teltplugg festa, og eit fantastisk måneskin openbarte seg over fjelldalen!

Målet dagen etter var det fyrste fjellet vi fekk auga på utanfor telta – Storebjørn! Turen opp gjekk radig og rett før toppen møtte vi folk som kom frå Krossbu.  Nedkøyringa var så som så, på fyrste flata festa vi fellene på igjen og tok turen opp på Soksa. Vi gjekk over heile toppen, frå aust mot vest. Vi måtte fram med tauet så det tok noko tid for 5 stykkjer å kome seg opp, men på toppen venta ein fantastisk solnedgang!

Stetinden vart bestige dagen etterpå, her fekk vi den beste nedkøyringa med 10 cm lausshogg under solane! Nok ein skyfri dag med gode pauser i sola.

Vi var litt usikre på kvar vi hadde lyst til å gå på laurdagen, for dette vart siste tur for jentene.  Vi tok till oppover den næraste bakken – mot Midtre Tverrbottindan. På toppen fekk vi i oss tæla appelsinar og sjokkis. Vidare gjekk vegen ned i skaret mot Søre Tverrbottind, ikkje godt skiføre men to av oss valgte skia likevel. Båe var enige om at det var den beste isskaren vi hadde køyrd. Jente køyrde ned i lesida mot Tverrbotn og fekk fin shogg. Karane fortsette ryggen mot Tverrbytthornet ,og kom seg opp etter nokre omvegar. Vi fekk ei bratt, hard og fin nedkøyring mot Troget – morosamt! På Leirvassbu møtte vi jentene igjen.

Reisedag og kviledag. Jentene fekk pakka sekkane og sette i veg saman med Ørjan mot parkeringa. Da Ørjan kom opp att vart vi lei av å kvile. Vi hadde sett ei renne på turen dagen før og ville freiste lukka. Vi håpa på eit eventyr, men etter 100 meter med stegjern fekk vi nok av gjennomslagsskare. Vi fekk bekrefta at bail var best etter vi fekk på oss skia – føret var forferdeleg å køyre i.

Visbretind og Semelholstind stor for tur dagen etter. Opp på Visbretind tok vi ei alternativ rute opp ei bratt snørenne med eit lite klatreopptak ved toppen. Det vart forsert pga latskap, ingen orka gå rundt. På toppen tok vi den tradisjonelle Jotunheimenpausa – kransekakemasse, sjokkis og slækking i timesvis. Off summit skikøyring i steinurda ned mot breen, morsomt men skarete. Semelholstind vart innkassert på heimvegen. På Leirvassbu tok vi oss ei velfortjent pils, og feira superpåska hittil! Dagen etter vart leir pakka og Audien leda oss til Lesja og fleire fjell.

Kyrkja i profil

Østryggen på Sokse

Stand på Østryggen

Stetind i bakgrunn, sending foran

Ein blir tussete av varmen på Leirvassbu

På Visbrean

Retning Storebjørn, Sokse og Store Smørstabbtind

Eirik og Storebjørn

For langt? NEI!

Bursdagsfest på Gråkallen

Tradisjonen tru vert Ørjan og Ørjans bursdag brukt på tur. I dag gjekk turen til Gråkallen, Trondheims stoltheit.

Me tok på oss fellene og gjekk opp skitraseen og fekk eit og anna overraska blikk. Noko av grunnen var at Eirik hadde gløymd skistavar og laga derfor nokre av bjørk.

”Dropp karbon og aluminium, seig bjørk er tingen!” – Eirik

Snøen verka fin, men var samtidig godt krydra med småbuskar og stein.

På toppen traska me rundt på baksida for å prøva å finna ein veg ned

Første turen resultere i steinslipte ski, men med morsom kjøring og bra rekognosering til senere tur med bedre forhold. Ved trekket møtte vi en meget trivelig type,

Gråkallen selv, som ga oss litt tips for frikjøring i bymarka, pluss en prøvetur i trekket. Vi fikk også  Bymarka må utforskes mer… Vi tok trekket opp og fant noen kule drops. De var rosa og smakte jordbær……

Yr lova eventyr

To karar, eit mål

Den eine heitte Odd

den andre heitte Aall

Tidleg morgon

regnet plaska

kanskje dei heller skulle vaska?

 

For 3A såg ikkje ut

men det freista ikkje å finne fram klut

Oppdagingar i vente

opplevingar å hente

Bilen vart starta med håp om kvitt gull

men føret var glatt

og temperaturen var null

Passerte Orkdal utan fjell i synet

gutta var lei og trøtte i tryne

Men so bak ein sving

dei såg ingenting

På 300 meter var regn vorten snø

ute av byen

ute av kø

Dei skimta i snødrevet eit skikkeleg heng

no sakna dei ikkje lenger si seng

Feller, stavar, briller og ski

nedover bakken

dei hadde god gli´

Eit volleyballnett åleine i snøen

Odd meinte dei var på tynn is

Ørjan på bøen

 

Odd ville leika med livet

Han sette ut mellom sivet

Han skvatt fort til då han høyrde eit brak

Kanskje isen var vel svak

Brua dei fann, så Odd hadde rett

det var eit vatn, dei nett hadde sett.

Oppover lia i eit frykteleg vêr

me trur ingen andre har vore her

På toppen var vinden så sterk som en okse

Ørjan måtte ha att smekken på si skibukse

 

Med smekken atte og nasen vendt ne

fann vi mykje bra ”sne”

 

 

 

 

 

 

 

 

Eit sunt måltid hadde Ørjan i vente

han måtte berre chipsposen ut av sekken hente

Den feittsugne sogningen tømte fort posen

så bar det opp lia der vi møtte på mosen

 

Siste turen ned lokka med dropp og pudder

Me kjende oss nesten som pudderludder

Heime er best, men Trondheim er bra

Hit kan me kanskje tilbake dra

Storlidalen – Stao no POW!

Etter at vêrmeldinga, som fekk dei fleste til å sperre opp augene, slo til og førte med seg kvite krystallar i store mengder, (red. anm. snø, om nokon var i tvil) var programmet for helga spikra. Det måtte bli minst ein skitur. Etter å ha studert kart og yr-meldingar til augene var store og firkanta, vart målet sett til Storlidalen. Klokka 0600 sundag morgon ringte alarmen, og ein time seinare satt 5 gira sjeler i Audien, med kurs mot det som skulle vise seg å vere eit oktopp (oktoberpudderparadis). Som fyrste bil på parkeringa ved Okla, med ei stor sol som sendte varme strålar på ei drivkvit flanke over den skoddefylte dalen, vart stemninga sett for resten av dagen. Maten vart nytt med utsikt mot Innerdals-fjell med ei rekkje av fargerike gore-tex plagg i framgrunnen. Vi var nemleg dei fyste, men ikkje einaste som hadde klistra på fellene og reist til fjells.

Da det flata ut over kanten greidde vi ikkje vente lenger, fellene vart reve av og helane festa for dei av oss som ikkje er så nære i slekt med Sondre Norheim. Å få skituppane i vertikal retning utløyste whitesmoke, coldsmoke, blowerpow, bluebird and AWSM dude og eit par c-moment. Vilt skiføre i oktober, overraskande bra til å ikkje vere nokon såle. Vel nede i skuggen vart matboksen tømt, fellene klistra på og kappløpet med sola påbyrja. I det siste kneika før det flata ut, tapte vi mot sola. Nedturen var ein opptur og siste bilen på parkeringa vart fyllt med møre lår og leggar!

Varmere, villere, våtere – luggeføre

*
*
*
*
*
*
*
*

Toppturgutane har vore på ski.

*
*
*
*
*

Igjen.

Det vil seie, det byrjar å bli ei stund sidan.

Iallefall sidan dette ville, vakre og våte eventyret.

*
*
*

For lenge.

Det er september, og vått.

Ski?

Snart, inshallah.

Vi gleder oss til å gå på tur!!

Skogtur

Langt å gå….

…renne å få

På vegen opp var det slush, på vegen ned var det skare….

Til tross for god tilrettelegging hadde eg håp om at Harald kom til å synke…..

….det gjore han ikkje

Telemarksving

mann

Odd

Vi må berre unnskylde eit litt rart innlegg, men snøsuget har virka inn på vår mentale helse.

Topptur til Dyrhaugstind i slutten av mai

Til tross for at kalenderen viste 27. mai og sommaren hadde tatt over store delar av Noreg for over ei veke sidan, bestemde me oss for å ta ein (kanskje siste) skitur. Initiativtakar, Vilde Ulven, sleit dessverre med ein skade og kunne ikkje verta med på det som vart ein heller fin tur opp den legendariske Dyrhaugsryggen.

I god toppturgutane-ånd fekk eg og Eirik pakka sekken før klokka vart 11. Pappa og Ask (hund) hadde starta for over ein time sidan og målet var så klart å ta dei igjen. Etter endå meir sulling og litt ”photoshoot” kom me fram til snøen rundt 11.30. Me var då dei siste som starta på turen opp, med kanskje 30 andre toppturentusiastar framfor oss.

I strålande fjellsol sette me i gang i eit forrykande tempo som Eirik kalla ”labbefart”. Hastigheit kombinert med høg temperatur resulterte i at eg kunn gjekk i ein oppbretta shorts. Av respekt for lesarane av denne bloggen vert det ikkje vist bilete av dette synet.

Ved passering av ei større gruppe med tilsynelatande spreke, men slitne menneske, oppdaga me at vårt ”outfit” og utstråling ikkje matcha tempoet me gjekk i. Dette resulterte i at gjengen me passerte hadde ein veldig trong til å ”flise” oss seinare. Dei gjekk derfor rett opp ein heller lang bakke på kanskje 25 grader. Me vart så klart imponerte, men såg samtidig kor ekstremt mykje energi dei svidde av. Dette var beviset på at nordmenn går alt for bratt og fort på topptur. Spar heller energien til turen ned.

Me hadde stort sett heile tida sett pappa og Ask i synsranda. Når me til stutt kom opp der snøen slutta sat dei og ønska oss velkommen.

Turen opp skal normalt sett ta ca 3-4t. Pappa hadde gått han på 2t og 45 min. Eirik hadde dratt meg opp på knappe 2 timar. Og han ville vidare. Derfor sette ein heller ufrivillig Ørjan etter ein spretten og syngande Eirik opp mot toppen. Skia vart ståande att og i staden vart stavar og plastsko nytta for å forsere steinurer, snø og isbakkar.

Når eg nådde fortoppen var dette nok for min del. Her var det luftig nok for meg og eg var ein smule sliten.

Då spurte Eirik: ”Kan jeg ikke bare springe rett bort på toppen og til bake på 15 minutter? Det er bare å klatre rett opp der, så er du oppe!” Eg lira av meg eit: ”Ve no litt forsiktige, dao…” før han sprang opp. Eg trur Eirik hadde gjort det godt som fjellgeit. På ganske få minutt står han plutseleg på ein topp og så den neste.

Etter kanskje 10 minutt er han tilbake. Han hadde ikkje vore nervøs i det heile teke. Eg sat med hjarta i halsen og det toppa seg når han sprang ein travers tilbake som berre var ein bratt isbakke.

 

Etter litt klatring kom me tilbake til skia. Forventingane til slush vart ikkje innfridd før me nesten var nede. I staden var det hard skare og gjennombrotsskare store delar av turen. Av og til er eg veldig glad for at eg har teke ein pause frå telemarken!

Eit eventyr opplevd av Eirik og Ørjan A.

Storgrovtind, Romsdalen – gjesteinnlegg av Jakop Vorkinn

Å kome attende frå folkehøgskule er ikkje lett. Å kome attende frå eit år med toppturar, surfeturar og klatreturar til ein sommar i fjøset er også ganske trist. Difor var det ein enorm lettelse når Toppturguten Odd André, og eg drog på topptur til Storgrovfjellet i Romsdalen forrige laurdag. Trollstigen hadde opna dagen før og det låg fortsatt mykje snø på fjellet. Vi drog klokka åtte om morgonen frå Lesjaverk, og etter å såvidt ha lukka auga var vi plutseleg på parkeringsplassen ved Stigbotn, det var iallefall det Odd André fortalde meg. Utanfor bilen var det nemleg tjukk tåke og lett snødrev. Vi endte opp med å vente i bilen i ein halvtime for at været skulle lette, dette skjedde ikkje. Etter ein kollektiv og utålmodig avgjersle bestemte vi oss for å starte turen, været og tåka måtte jo lette litt før vi kom opp…

Vi var nok ikkje dei einaste som tenkte dette, for i løpet av turen møtte vi på mange andre toppturentusiastar rundt om i fjellet på årets første tur ovanfor Trollstigen. Odd André førte an, sidan han hadde vore i området på ski før. Turen er på ca 1000 høgdemeter med eit par relativt bratte parti, ein fin skitur. Eg trur ikkje nokon av oss kan skryte av at dagsformen var på topp, så etter mykje slit, sveitte, eit par brødskivar og tre timar kom vi endeleg på toppen. Skodde og snøver var det enda, og slitne som vi var stressa vi ikkje med å gjere oss klare på toppen. Lettare pessimistiske for nedturen i dårleg sikt satt vi der med kvar vår kaffikopp, og plutseleg skjedde det eit mirakel, skyene trakk seg unna, blå himmel titta fram og sola skein!

Termosen var med eit borte og vi skunda oss med å gjere oss klare, opphaldsvêret såg ikkje ut til å vare lenge, så fellane, hjelmen og kjøyreposisjonen på bindingane kom på fortare enn ein kan si pudder, og endeleg sto vi der, klare for å forsere litt tørr juni-nysnø. Himmelen var blå, sola sterk og snøen kvit og urørt. Den velkjente sitringa, den kjensla du har rett før du skal få gjere den tingen i verda du likar best å gjere, meldte sin ankomst. Eit kjapt blikk og ein high-five seinare var vi på tur nedover. Og for eit føre! Tørr nysnø, kvitt gull, kjært barn har mange navn. Snøen vi kjørte

på i mars hadde på ein eller anna forunderleg måte forflytta seg frå Lofoten til Romsdalen. Store svingar nedover Storgrovfjellet, kjensla av adrenalin, gledeshylet som unnslapp leppane mine, for eit føre! Vel nede den første bakken,
Sola fortsette å skine og føre fortsette å vere flott resten av vegen ned. Storgrovfjellet hadde vore ein stor suksess, Romsdalen hadde vist seg frå si beste side og det hadde vore ein flott topptur. Vel nede var humøret fortsatt høgt, men hadde gått litt meir frå det sjuke kicket til den velkjente takksemda. Kjensla av å vere lykkeleg etter ein flott tur med ein god venn, ute i naturen. Korleis kan noko vere betre?hyla fortsette, high-fivene satt laust og livet var fantastisk.

Takk for ein flott tur Odd André!

Denne lysbildefremvisningen krever JavaScript.